‘Het is niet goed dat de mens alleen is’ is een van meest sprekende gedeelten uit de Bijbel, waarin tot uitdrukking komt, dat de mensen gemaakt zijn om met elkaar te leven. Het hoort bij de eerste levensbehoeften van de mens: drinken, eten, sociaal contact. Het is niet voor niets een van de grootste straffen om alleen opgesloten te zijn. Je wordt er gek van.
Toch kan het zo zijn dat we voor het oog niet alleen zijn en allerlei mensen tegenkomen, maar dat we ons wel eenzaam voelen, omdat we niemand van deze mensen echt ontmoeten. Ons verlangen naar dieper contact, naar interesse, naar intimiteit wordt er niet door bevredigd.
Soms is alleen zijn juist heerlijk. Even geen mensen om mij heen. Even tot mijzelf komen. Maar dit veronderstelt wel dat je er voor kunt kiezen om alleen te zijn. Maar wat als je niets te kiezen hebt. Als je eenzaam bent of je je eenzaam voelt en je niet weet wat je eraan moet doen.
Wat kun je eraan doen om dat ideaal van de Bijbel te bereiken: als mens te leven, in goed contact met jezelf, met God en met de anderen om je heen? Wat is hiervan te bereiken als we nog niet op de nieuwe aarde leven waar al deze dingen goed zullen zijn?